woensdag 30 mei 2012

Soundgarden live, Werchter Boutique, 28 mei 2012

Geen enkele rechtgeaarde grungefan telt graag 80 euro neer voor een optreden. Al zeker niet als het grootste deel van die duiten in de zakken van James Hetfield dreigt te verdwijnen. Toch hadden we de Belgische première van Soudgardens reünie niet graag gemist.

Hoewel metal en grunge een aantal raakvlakken deelt, blijkt een huwelijk tussen beiden niet altijd even goed uit te draaien. Een aantal jaar geleden kon Chris Cornell solo op Graspop, ondanks een uitmuntende prestatie, niet echt op veel interesse rekenen, en ook nu, op een affiche die vooral gericht is op Metallica, blijft het enthousiasme voor de grungepioniers in zekere mate beperkt. Samen met Alice In Chains en in een bepaald opzicht ook de Melvins, bevindt Soundgarden zich nochtans aan de metalkant van de grunge. Het blijft blijkbaar een moeilijke zaak om de organische groove, de punkinvloeden en de popmelodieën verkocht te krijgen aan een metal publiek. Nochtans lijkt de band hun songkeuze in functie van de omstandigheden te hebben gemaakt. Van het popgerichte 'Superunknown' krijgen we alleen de obligate hits te horen, het psychedelische, meer bluesgeoriënteerde 'Down On the Upside' laten ze al helemaal links liggen, en buiten 'Beyond The Wheel' krijgen we enkel nummers van 'Louder Than Love', en vooral van het meest aan de metal/hardrock verwante 'Badmotorfinger' gepresenteerd. Het overgrote deel van de set bestaat uit aan een dreunende powergroove opgehangen songs, die Cornell de tijd en ruimte geven om vocaal uit te halen, en die niet al te veel ritmisch leiderschap van de leadgitaar vereisen. Een andere reden voor deze set zou ons inziens immers ook kunnen liggen in het feit dat gitarist Kim Thayil toch wel wat ouderdomsverschijnselen vertoont.
Vooral in het eerste deel van het optreden neemt Cornell verrassend veel gitaarpartijen voor zijn rekening, naar wij vermoeden om Thayil wat te ontlasten. Er lijkt immers wat sleet te zijn gekomen op diens vingers. Het valt op dat Cornell en drummer Matt Cameron, die onder andere met Pearl Jam actief is gebleven, op een hoger niveau acteren dan hun groepsgenoten. Laat ons het erop houden dat het duo Tahill-Shepherd nog matchritme mist. De band is er zich duidelijk van bewust, en Cornell trekt onmiskenbaar de kar met alles wat hij in zijn mars heeft. We hebben het dan niet alleen over zijn gitaarspel, maar ook over zijn klok van een stem die hij tot het uiterste drijft. Helaas laat het Metallica leger ook Cornells weergaloze vocale prestatie min of meer onverschillig aan zich voorbij gaan. Je moet dat natuurlijk allemaal in het perspectief van de grootte van de Werchter-wei zien, want als je alle wel oprecht geïnteresseerden zou optellen verkoop je waarschijnlijk alsnog een aantal keer een zaal als pakweg de AB uit.
In zijn geheel stelde Soundgarden absoluut niet teleur. Aangevoerd door Chris Cornell, die misschien beter zingt dan ooit, brachten ze een geweldige set die in andere omstandigheden waarschijnlijk beter tot zijn recht was gekomen, maar uiteindelijk maakt dat onze rekening niet, en zijn we blij dat we dit mochten meemaken.