zaterdag 30 augustus 2014

White Mystery: 'Telepathic' (2013)

Op 'Telepathic' bewijst het uit Chicago afkomstige duo White Mystery dat ze de even energieke als gesofisticeerde dynamiek die ze live tentoonspreiden ook overtuigend weten over te brengen op plaat. Het weze duidelijk dat de gitaarspelende zus Alex en drummende broer Francis White elkaar, al zeker op muzikaal vlak, blindelings vinden, waardoor ze de meest ingenieuze tempowisselingen moeiteloos tot een organisch geheel kunnen smeden.

Terwijl een aantal de grens van het epileptische net niet overschrijdende hyperkinetische uitbarstingen natuurlijk worden afgewisseld met haast tribaal bezwerend voortjakkerende kadansen, horen we op de uit de band springende ballad 'Hey Shirley' zelfs akoestische gitaren . Meeslepende toegankelijkheid wordt bovendien nooit uit het oog verloren zoals onder meer de primitieve stomper met de kinderlijk aandoende lyrics 'Buttheads from Mars' en de aanstekelijke punkrockstrofe van 'Secret garden' ten overvloede bewijzen.

Met een flinke lofi punkinsteek munten beide roodharige krullenbollen uit in erg vuil gespeelde rock-'n-roll (luister het aan een authentiek Bo Didleybeat opgehangen 'Dirty hair er maar eens op na), waarmee we doelen op de (dikwijls) distorted, ongepolijste sound en de, hoewel niet minder opzwepende, vaak tegendraadse riffs, en geenszins op de muziektechnische capaciteiten van het tweetal. Zowel de snedige gitaar en de drums verraden immers een uiterst hoge bedrevenheid.

Alex en Francis zijn beiden verantwoordelijk voor de vocalen, hetzij in afwisseling (bij momenten als vraag/antwoord binnen een nummers zoals bijvoorbeeld op 'Jungle cat'), hetzij als ondersteuning bij elkaar of als volwaardige samenzang. Zo herinnert de treiterend dreigende vocale duoprestatie op 'The prophecy' zelfs aan de non-conformistische sludgepunk van Flipper. Alle twee brengen ze het er met andere woorden met verve vanaf. Terwijl ze elk op zich beschikken over een branievol, bijna brutaal timbre, is het toch de gitariste die zich ontegensprekelijk als frontvrouw opwerpt. Meer nog dan haar broer blinkt ze qua zang daarenboven namelijk uit in soepelheid en diepgang waardoor ze als vanzelfsprekend de lead naar zich toe trekt.

White Mystery combineert de rauwe energie en rebelsheid van punk met de intelligentie en avontuurlijkheid (in tekst en muziek) van de interessantere artrock, en levert met 'Telepathic' een sterk staaltje van hun kunnen af. Het wordt met name dringend tijd om ons hun dit jaar verschenen dubbelalbum 'Dubble dragon' eindelijk eens aan te schaffen.