maandag 15 september 2014

King Buzzo: 'This machine kills artists' (2014)

Als een soort rondzwervende troubadour van de underground trekt Buzz Osborne al enige maanden non-stop in zijn uppie van club naar bar naar alternatief festival in Amerika, Australië en Europa. Met zijn nakende passage op Incubate (18.09, Tilburg) en in De Kreun (19.09, Kortrijk) in het verschiet draaien wij alvast het dit jaar verschenen 'This machine kills artists' moeiteloos grijs. Terwijl King Buzzo bij de Melvins steevast kan terugvallen op loodzware basklanken, verschroeiende gitaargolven en fabelachtige drumsalvo's, brengt hij het er immers wonderbaarlijk goed vanaf met (letterlijk) enkel een akoestische gitaar ter beschikking.

Dat de godfather van de grunge bij de Melvins songschrijver van dienst is moge nu definitief duidelijk wezen. Drie kwartier lang worden we bestookt met een organische aaneenschakeling van energieke tempowisselingen en aanstekelijke monsterriffs die mits enkele effectpedalen en een batterij versterkers zo op 'Bullhead' of 'Stoner witch' terecht hadden gekunnen. Buzzo doet idiosyncratisch zijn eigen ding en past zich noch in een meer countryfolkgeoriënteerde richting, noch op de kil afgelikte wijze waarop metalgitaristen doorgaans akoestisch voor de dag komen aan de verwachtingen aan, en weet zo op verrassende wijze zowel de dreiging van sludge als snedigheid van punkrock tenvolle te vangen op een onversterkte soloplaat..

Wel laat Osborne al te lange noisescapes en bij de Melvins geregeld opduikende ambientmomenten grotendeels achterwege waardoor het album uitermate gebald doorkomt. Ook wordt de luisteraar voor een keer niet uitgedaagd met een aantal absurde elementen of een overdaad aan experimenteerdrang waardoor het album doordrongen is van een ernst die we bij zijn band weliswaar geregeld tegenkomen, maar die dan steevast wat getemperd wordt door ondermeer bizarre humor. Hoewel de lyrics aan de cryptisch kant zijn, neigen we er op basis van een aantal niet mis te verstane flarden zelfs naar te geloven dat we met een protestplaat te maken hebben. 'This machine kills artists' werkt zich met een rotvaart naar zijn einde, en barst van de variatie wat daarenboven tot uiting komt in een erg veelzijdig gebruik van de vocalen die het hele spectrum tussen blaffende punkstrofes en verheven gothicrefreinen ruimchoots te buiten gaan.

Dat de Melvins-frontman het zonder Dale Crover kan, wisten we al van de uit '92 stammende 'King Buzzo'-ep. Dat hij echter ook volledig alleen en akoestisch een absoluut meesterwerk kan afleveren, weze dan weer een aangename nieuwigheid.