The Hindu Needle Trick: 'The Hindu Needle Trick' (2013)

The Hindu Needle Trick is het nieuwste muzikale project van Mechelaar Roel Spoelders, een naam die bij de cultuurgeïnteresseerde Maneblusser misschien een belletje doet rinkelen vanwege zijn eerdere bands The Seven Laws Of Woo en A.R.S.E.! of 's mans theaterwerk, al dan niet in samenwerking met het gezelschap Voor Taal en Kunst. Als debuut levert het viertal een frivole, titelloze ep af die grossiert in ongedwongen, toegankelijke poprock met een flinke scheut americana-invloeden.

Na de funky opener 'Rebel in my spare time' en de country van 'Oh sweet ambition' vechten op 'Wait until dark, Francesco' aanstekelijke cowboyriedels een onbesliste strijd om de overhand uit met een wijd uitdeinend, episch refrein. Op 'Belinda' wordt een onbeantwoorde liefde overtuigend in een uptempo rock-'n-rollsausje gegoten, en 'Confusion' gaat nog een laatste keer de country-tour op, dit keer gedragen door een vinnig springerige kadans die blijven stilzitten quasi onmogelijk maakt.

The Hindu Needle Trick stak ons een complexloos, muzikaal visitekaartje met een hoge meezingbaarheidsgraad in handen dat voorbij was voor we het goed en wel beseften. Moge het voor hen de deur naar een langspeler wagenwijd openzetten.

Mark Lanegan: 'Imitations' (2013)

Mark Lanegan heeft altijd wel iets met covers gehad, en we durven dat beslist een goed huwelijk noemen. Denk bijvoorbeeld maar aan 's mans versie van 'Where did you sleep last night?' dat, enkele jaren voor Nirvana's unplugged-sessie, reeds te vinden is op zijn ijzingwekkende solodebuut 'The winding sheet' (1990), met Novoselic op bas en Cobain op gitaar trouwens. Minstens even belangrijk als het schrijven van eigen nummers lijkt voor het getroubleerde grunge-icoon het interpreteren van andermans creaties. Zo leende hij in het verleden zijn indrukwekkende stem zonder verpinken uit aan o.a. Soulsavers, Isobel Campbell, onlangs nog Duke Garwood en niet in het minst de gebroeders Conner die namelijk het volledige songschrijven op de eerste vier Screaming Treesplaten voor hun rekening namen. Live schuwt deze mediaschuwe artiest het brengen van vreemd werk daarenboven evenmin, waarbij hij geregeld verrassend uit de hoek weet te komen.

Bij momenten lijkt het of Lanegan zich op deze manier om mentaal te overleven haast letterlijk voedt met andermans gevoelens. Ook op het pas verschenen 'Imitations', na 'I'll take care of you' (1999) zijn tweede volledige coveralbum, overstijgen de oorspronkelijke versies schijnbaar het nut van het louter troost bieden. De bewerkte nummers zijn eens te meer geen crowdpleasers en komen slechts gedeeltelijk als eerbetonen over. De sombere troubadour brengt een verzameling songs die hem op één of andere manier wisten te raken vanaf zijn ontluikende bewustwording als actief luisteraar tot nu; m.a.w. gaande van Frank Sinatra en Andy Williams over Nick Cave tot The Twilight Singers en Chelsea Wolfe.

Terwijl de zanger zo langs de ene kant op zoek gaat naar op zoek naar lang verloren emoties, is er anderzijds meer aan de hand. Het interpreteren heeft ook nu iets dwangmatigs; Mark Lanegan gebruikt de nummers als het ware als een soort bezweringsformules om zich een aantal eigenschappen van de oorspronkelijke auteur of uitvoerder eigen te maken en langs deze weg zijn eigen verleden, heden en toekomst te ordenen en een zekere grip te krijgen op de wereld rondom hem. Meest in het oog springend is 'Elégie funèbre' van de obscure Franse allround kunstenaar Gérard Manset, waarbij Lanegan alles uit de kast haalt om de delicate gevoeligheid van het origineel (jawel in het Frans) zo dicht mogelijk te benaderen en zich zo helemaal te verliezen in de psyche van Manset.

In zijn geheel laat de performer op dit album zijn kenmerkende diepe grom en snerpende uithalen grotendeels achterwege. Liever gaat hij met zijn ontzagwekkende bariton in croonermodus op zoek naar een tijdloze, alomvattende, weemoedige emotie. Buiten de tot in de puntjes uitgewerkte vooruitgeschoven single 'I'm not the loving kind' (John Cale) werd doorgaans gekozen voor een sobere muzikale begeleiding, meestal enkel akoestische gitaar, af en toe gedragen door een bescheiden drumbeat met hier en daar een welgemikte blazer of strijker en nauwelijks backings.

Zonder al te drastische ingrepen weet Lanegan op 'Imitations' een dozijn songs met de meest diverse achtergronden in een opmerkelijke uniformiteit meesterlijk naar zijn hand te zetten. Het resultaat is een warme, donker melancholische collectie fluisterende luisterliedjes die geregeld de haren op je armen doen rechtstaan. Toch kunnen we er niet buiten dat het folky 'I'll take care of you' ons dat tikkeltje meer aansprak.