Op 'Telepathic' bewijst het uit Chicago
afkomstige duo White Mystery dat ze de even energieke als
gesofisticeerde dynamiek die ze live tentoonspreiden ook overtuigend
weten over te brengen op plaat. Het weze duidelijk dat de
gitaarspelende zus Alex en drummende broer Francis White elkaar, al
zeker op muzikaal vlak, blindelings vinden, waardoor ze de meest
ingenieuze tempowisselingen moeiteloos tot een organisch geheel
kunnen smeden.
Terwijl een aantal de grens van het
epileptische net niet overschrijdende hyperkinetische uitbarstingen
natuurlijk worden afgewisseld met haast tribaal bezwerend
voortjakkerende kadansen, horen we op de uit de band springende
ballad 'Hey Shirley' zelfs akoestische gitaren . Meeslepende
toegankelijkheid wordt bovendien nooit uit het oog verloren zoals
onder meer de primitieve stomper met de kinderlijk aandoende lyrics
'Buttheads from Mars' en de aanstekelijke punkrockstrofe van 'Secret
garden' ten overvloede bewijzen.
Met een flinke lofi punkinsteek munten
beide roodharige krullenbollen uit in erg vuil gespeelde rock-'n-roll
(luister het aan een authentiek Bo Didleybeat opgehangen 'Dirty hair
er maar eens op na), waarmee we doelen op de (dikwijls) distorted,
ongepolijste sound en de, hoewel niet minder opzwepende, vaak
tegendraadse riffs, en geenszins op de muziektechnische capaciteiten
van het tweetal. Zowel de snedige gitaar en de drums verraden immers
een uiterst hoge bedrevenheid.
Alex en Francis zijn beiden
verantwoordelijk voor de vocalen, hetzij in afwisseling (bij momenten
als vraag/antwoord binnen een nummers zoals bijvoorbeeld op 'Jungle
cat'), hetzij als ondersteuning bij elkaar of als volwaardige
samenzang. Zo herinnert de treiterend dreigende vocale duoprestatie
op 'The prophecy' zelfs aan de non-conformistische sludgepunk van
Flipper. Alle twee brengen ze het er met andere woorden met verve
vanaf. Terwijl ze elk op zich beschikken over een branievol, bijna
brutaal timbre, is het toch de gitariste die zich ontegensprekelijk
als frontvrouw opwerpt. Meer nog dan haar broer blinkt ze qua zang
daarenboven namelijk uit in soepelheid en diepgang waardoor ze als
vanzelfsprekend de lead naar zich toe trekt.
White Mystery combineert de rauwe
energie en rebelsheid van punk met de intelligentie en
avontuurlijkheid (in tekst en muziek) van de interessantere artrock,
en levert met 'Telepathic' een sterk staaltje van hun kunnen af. Het
wordt met name dringend tijd om ons hun dit jaar verschenen
dubbelalbum 'Dubble dragon' eindelijk eens aan te schaffen.
