Op het moment dat Iron Maiden amper 50 kilometer verderop zowat halverwege de set zit op de immense Werchter stage, betreedt Manu Chao, slechts geruggesteund door de standaard rockbezetting, het vele malen kleinschaligere podium van het uitermate sfeervolle Rivierenhof. Niet meer dan 5 minuten duurde het naar verluidt vooraleer het concert onherroepelijk uitverkocht was.
Het ervaren viertal weet perfect hoe een publiek te bespelen. Van bij de eerste noten houden ze de mensen in een greep die ze gedurende ruim anderhalf uur niet zullen lossen. Ze kiezen ervoor de energie van de live beleving te laten primeren op de complexiteit en verfijnde variatie die het studiowerk eigen zijn. De toeschouwers lusten duidelijk pap van deze no-nonsense aanpak. Chao laveert doorheen zijn oeuvre, en onderwerpt de gekozen nummers aan zijn beproefde live-recept. Hetzij de typische folky Manu Chao beat, hetzij een relaxte reggae groove wordt afgewisseld met een uiterst herkenbare opzwepende skapunk dreun. De zanglijnen worden dermate aangepast dat ze voor iedereen meezingbaar zijn.
Favorieten als 'King Kong Five', 'King of Bongo', 'Clandestino' en 'Me Gustas Tu' ontbreken niet, en het feest is compleet. De aanwezigen zingen, dansen, schreeuwen en springen in het rond. Het publiek wordt onophoudelijk opgehitst en brult de nummers gretig mee als ware het een schare voetbalsupporters. Veel ruimte voor nuance is er niet. Waar de Ohohoh's aanvankelijk nog sporadisch het optreden binnensluipen, eisen ze een steeds prominentere rol op, wat nog meer koren op de molen van de toeschouwers blijkt. Manu Chao profileert zich eens te meer als de internationale volkszanger die hij is. Het lijdt geen twijfel dat hiervoor ook een volle Werchter weide plat gaat, maar de vraag die zich stelt is of in deze intimistische setting een iets subtielere aanpak ook niet gewerkt had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten