Mansfield.TYA: 'June' (2005)

Het optreden waar we in het kader van de op til staande Nuits Botanique het meest naar uitkijken is dat van Mansfield.TYA. Sinds we enkele jaren geleden helemaal verslingerd raakten aan het zielsverslindende conceptalbum 'Nyx', waarop een intrigerende mix van klassieke barok, chanson en lofi gitaarrock een hedendaags jasje aangemeten krijgt, verdiepten we ons hoe langer hoe meer in de sombere gedachtenwereld die het uit Nantes afkomstige duo oproept. Naar aanleiding van de tiende verjaardag van debuut 'June' brengen Carla Pallone en Julia Lanoë deze langspeler dit voorjaar een aantal keer integraal op de planken, waaronder binnenkort dus ook eenmalig in Brussel. Dringend tijd om de plaat nog eens grondig onder de loep te nemen, met andere woorden.

Van bij de eerste noten van opener 'Et demain déjà' houdt 'June' je in een beklemmende omknelling om die pas na een dertien nummers tellende, huiveringwekkende trip der verdoemden langs paden waar existentiële angst, dood en duisternis de dienst uitmaken en naar troost en verlossing wordt gezocht in (al is het maar) een heel klein beetje licht, liefde en schoonheid, te lossen. Door de sobere begeleiding van een eenzame viool in combinatie met enkel een akoestische of elektrische gitaar dan wel met een klassieke of elektronische piano en (bij momenten) een ondersteunende bas, komen de zwaarmoedige, van onderhuidse spanning trillende songs helemaal centraal te staan.

Terwijl de warme, wat hese, dikwijls wanhopig smachtende vocalen van multi-instrumentaliste Lanoë die diep ontroeren zonder fragiel te zijn, over ruim voldoende slagkracht beschikken om een nummer helemaal te dragen, kan je ook niet naast het ingenieuze vioolspel van Pallone kijken. Deze weet even moeiteloos een onheilspellend, krassen op de ziel kervend motief neer te leggen als de dynamiek een extra dimensie te geven met af- en aanzwellende, dramatisch overkomende passages.

Julia Lanoë, die zich afwisselend van het Frans en het Engels bedient, blinkt uit in tot de verbeelding sprekende, krachtige poëzie die slechts weinigen onberoerd zal laten. Waar het album consequent een erg hoog niveau haalt, pikken we er als absolute uitschieters de aangrijpende, lichtjes op een gedicht van Baudelaire gebaseerde murderballad 'Pour oublier je dors', het instrumentale 'Bella done' en de dreigende, aan PJ Harvey in haar begindagen herinnerende lofi-rocker 'The day goes pale' uit.

Het moge duidelijk wezen dat Mansfield.TYA nu ruim een decennium geleden in stijl debuteerde met 'June' dat wondermooie songschrijverij koppelt aan een verpletterende emotionaliteit. We zullen er binnenkort alleszins bij zijn in de Botanique.