Als overtuigde aanhangers van de
DIY-attitude diepten we doorheen de jaren al menig pareltje op uit de
enorme poel zelf gereleasete cd's. Nu waagden we ons met 'Gesluierde
macht' voor het eerst aan een in eigen beheer uitgegeven boek, en we
moeten eerlijk bekennen dat dat ferm tegenviel.
Het enige dat we inhoudelijk met
volstrekte zekerheid kunnen melden is dat we te maken hebben met een
idealistische aanklacht tegen corruptie in (door geestelijken
bestuurde) bejaardentehuizen. In een even structuurloze als rommelige
ik-vertelling maken we kennis met Toon Vreemdeling die op volledig
ongeloofwaardige wijze op 21-jarige leeftijd wordt aangesteld als
directeur van zo'n, door een kloosterorde bestierde instelling. Vol
goede moed tracht hij paal en perk te stellen aan de courante
frauduleuze praktijken en heeft hij vooral oog voor het welzijn van
de rusthuisbewoners. Dit wordt hem niet door iedereen in dank
afgenomen en uiteindelijk bekoopt hij het nogal drastisch met zijn
leven.
Versteden geeft blijk van een manifest
gebrek aan narratief vermogen, waardoor hij er zelfs niet in slaagt
het neerpennen van een clichématige strijd tussen de frisse
jongeling en het vastgeroeste systeem tot een min of meer bevredigend
resultaat te brengen. Het relaas is doorspekt van steriele,
onnatuurlijke en ronduit warrige dialogen wat hoegenaamd niet
geholpen wordt door de veelvuldige toevoeging van stopwoorden als
“allee” en “ik bedoel maar”. Zelfs het neerzetten van een
stoet bordkartonnen karakters lijkt te hoog gegrepen. Of de schrijver
nu psychologisch inzicht ontbreekt, dan wel het gewoonweg niet
verwoord krijgt maakt uiteindelijk onze zaak als lezer niet.
Over stijl is al helemaal geen sprake
vermits de vermoedelijke afwezigheid van eindredactie zich op elk
mogelijk vlak laat gevoelen. Naast de occasionele tikfouten, zondigt
de auteur niet alleen tegen zowel spelling als grammatica, maar
vergist hij zich ook nog eens geregeld bij zijn naamgeving. Zo wordt
bijvoorbeeld zuster Purisima binnen enkele regels op dezelfde
bladzijde plots Purusima en vice versa. Daarnaast vertonen tevens de
gebruikte tijd en het gezichtspunt inconsistenties. We beten er onze
tanden helemaal op stuk, en kregen zelfs sterk de indruk dat ook de
auteur er op een bepaald moment genoeg van had. Hij sluit zijn
verhaal namelijk nogal abrupt af met een schematische opsomming van
relevante feiten, een beetje in de stijl van een telvisiedocumentaire
die vlak voor de aftiteling nog wat highlights uit het verdere leven
van de protagonisten meegeeft. Hoewel we dit verhaaltechnisch
absoluut not done vinden, waren we eveneens opgelucht dat we het boek
eindelijk definitief dicht konden slaan.
We begrijpen met andere woorden maar al
te goed waarom destijds geen enkele uitgeverij bereid was dit
manuscript een volwaardige kans te geven. Tegelijkertijd hopen we uit
de grond van ons hart dat dit werkstuk niet representatief is voor
het merendeel van de niet officieel gepubliceerde literatuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten