Terwijl 'Blues funeral' zich liet
luisteren als een gefragmenteerd en gepoëtiseerd dagboekrelaas van
Mark Lanegans nimmer eindigende lijdensweg die het afkicken met zich
meebrengt, zoekt de getormenteerde bard zich op 'Phantom radio' een
plaats in een ijzingwekkende schaduwwereld waar geesten van onder
andere kinderen die achterstevoren praten de dienst uitmaken.
Letterlijker dan ooit leeft Lanegan zich in in zijn rol van poète
maudit die enkel nog als fysiek omhulsel in de realiteit aanwezig is
maar wiens ziel reeds lang verloren liep in het ondermaanse.
Veelvuldig gebruik makend van een
bijbelse metaforiek laat de frontman weinig ruimte voor
interpretatie: hoewel hij zijn eigen moeder nog wel even om begrip
vraagt, rekent hij wegens de zonde van een aan drugs weggegooid leven
niet meer op vergeving door een hogere macht. Thematisch borduurt hij
hiermee voort op een oer-Amerikaanse singer-songwriter traditie, en
ook muzikaal bewijst een nummer als 'I am the wolf' dat hij de reeds
lang gekoesterde bluesy countryfolk nooit helemaal zal kunnen
loslaten. Zo had 'Judgement time' perfect gepast op solodebuut 'The
winding sheet' en leunt 'Torn red heart' stilistisch erg dicht aan
bij coveralbum 'I'll take care of you'.
Niettemin ging Lanegan, voortbouwend op
het geluid van 'Blues funeral', nog eens flink aan de slag met
electronica om in het algemeen tot een kille, wat ijle eighties-sound
te komen. Het resultaat is een soort delirische koortsdroom vol koude
rillingen waarin onder meer het lichtjes funky 'Seventh day', de
droevige disco van 'Floor of the ocean' en de ijskoude,
huiveringwekkende triphop van 'The killing season' opduiken. Op
laatstgenoemde presenteert de zanger zich in zijn allerbeste momenten
met verbeten declamaties als een door merg en been snijdende,
rappende onheilsprofeet. Zowel vocaal als tekstueel komt de
doorwinterde grungepionier op deze nieuwe plaat constant niet minder
dan uitmuntend uit de hoek. Het is er bijvoorbeeld weinigen gegeven
het thema van de lone wolf aan te snijden zonder in cliché's te
vervallen en die daarentegen zelfs nog een originele invalshoek mee
te geven.
Met band voegt Mark Lanegan met andere
woorden alweer een uitstekende langspeler toe aan zijn reeds
indrukwekkende catalogus. 'Phantom radio' is weliswaar een
aangrijpend en tegelijkertijd bijzonder zwaarmoedig werkstuk dat best
wel heftig op het gemoed kan werken, maar hey, niemand luistert naar
Lanegan om in partymodus te geraken, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten