Mozes and the Firstborn: 'Mozes and the Firstborn' (2013)

Waar de alsmaar frequenter heropduikende begin-jaren 90-invloeden dikwijls nogal gratuit en opportunistisch overkomen, is dat bij Mozes and the Firstborn allerminst het geval. De alternatieve gitaarrock op het zelfgetitelde langspeeldebuut van de Nederlanders is doordrenkt van een ontroerende authenticiteit en weet vooral de geest van wat ons betreft één van de interessantste periodes uit de recente muziekgeschiedenis op haast onnavolgbare wijze te vatten.

Dat het viertal kwistig catchy hooks en melodieuze refreinen in het rond strooit valt meteen op bij openingsduo 'Bloodsucker' en 'Peter Jr'. Terwijl je het lichtvoetige en uitermate aanstekelijk meezingbare 'I got skills' als het buitenbeentje op de plaat kan beschouwen, zorgen de aan een hypnotizerend dreunende riff opgehangen 'Seasons' en 'Time is a headache' ergens halverwege voor een kantelmoment. Het smachtende 'Gimme some' haalt hierna met zijn dubbele refrein weliswaar nog eens alles uit de kast en vormt daarmee een waar pareltje in dynamische altrock, maar doorgaans worden zowel tempo als totaalsound flink getemperd. We hebben het dan ondermeer over het Beatlesiaans poppy 'Skinny girl', de naakte singer-songwriter folk op 'Down with the band' en het oerbluesy, fieldrecording uitademende 'Heaven'.

Hoewel frontman Melle Dielesen zijn zanglijnen met een typische lo-fi lijzigheid brengt, laat hij dit niet ten koste gaan van helderheid, beweeglijkheid en soepele kracht. Thematisch spreekt uit zijn tegelijkertijd poëtische en redelijk directe lyriek vaak de subtiele maatschappijkritiek van de outsider; allemaal met een natuurlijke gratie gebracht waardoor het als vanzelfsprekend weer goed voelt om niet tot de goegemeente te behoren en er zelfs een tikkeltje scheef door bekeken te worden. Op bijna-afsluiters 'Down with the band' en 'Party crasher' schrikt hij er evenmin voor terug de erg persoonlijke toer op te gaan.

Mozes and the Firstborn trok de erfenis van onder andere Pavement, Guided By Voices en de Pixies een fris, gevarieerd en modern jasje aan, en leverde een dijk van een debuut af. Dat de Eindhovenaars ook in Amerika voet aan de grond lijken te krijgen en zelfs opgenomen werden in de Burger Records familie verwondert ons dan ook amper. We kunnen dit trouwens enkel uit volle borst toejuichen.