Het optreden waar we in het kader van
de op til staande Nuits Botanique het meest naar uitkijken is dat van
Mansfield.TYA. Sinds we enkele jaren geleden helemaal verslingerd
raakten aan het zielsverslindende conceptalbum 'Nyx', waarop een
intrigerende mix van klassieke barok, chanson en lofi gitaarrock een
hedendaags jasje aangemeten krijgt, verdiepten we ons hoe langer hoe
meer in de sombere gedachtenwereld die het uit Nantes afkomstige duo
oproept. Naar aanleiding van de tiende verjaardag van debuut 'June'
brengen Carla Pallone en Julia Lanoë deze langspeler dit voorjaar
een aantal keer integraal op de planken, waaronder binnenkort dus ook
eenmalig in Brussel. Dringend tijd om de plaat nog eens grondig
onder de loep te nemen, met andere woorden.
Van bij de eerste noten van opener 'Et
demain déjà' houdt 'June' je in een beklemmende omknelling om die
pas na een dertien nummers tellende, huiveringwekkende trip der
verdoemden langs paden waar existentiële angst, dood en duisternis
de dienst uitmaken en naar troost en verlossing wordt gezocht in (al
is het maar) een heel klein beetje licht, liefde en schoonheid, te
lossen. Door de sobere begeleiding van een eenzame viool in
combinatie met enkel een akoestische of elektrische gitaar dan wel
met een klassieke of elektronische piano en (bij momenten) een
ondersteunende bas, komen de zwaarmoedige, van onderhuidse spanning
trillende songs helemaal centraal te staan.
Terwijl de warme, wat hese, dikwijls
wanhopig smachtende vocalen van multi-instrumentaliste Lanoë die
diep ontroeren zonder fragiel te zijn, over ruim voldoende slagkracht
beschikken om een nummer helemaal te dragen, kan je ook niet naast
het ingenieuze vioolspel van Pallone kijken. Deze weet even
moeiteloos een onheilspellend, krassen op de ziel kervend motief neer
te leggen als de dynamiek een extra dimensie te geven met af- en
aanzwellende, dramatisch overkomende passages.
Julia Lanoë, die zich afwisselend van
het Frans en het Engels bedient, blinkt uit in tot de verbeelding
sprekende, krachtige poëzie die slechts weinigen onberoerd zal
laten. Waar het album consequent een erg hoog niveau haalt, pikken we
er als absolute uitschieters de aangrijpende, lichtjes op een gedicht
van Baudelaire gebaseerde murderballad 'Pour oublier je dors', het
instrumentale 'Bella done' en de dreigende, aan PJ Harvey in haar
begindagen herinnerende lofi-rocker 'The day goes pale' uit.
Het moge duidelijk wezen dat
Mansfield.TYA nu ruim een decennium geleden in stijl debuteerde met
'June' dat wondermooie songschrijverij koppelt aan een verpletterende
emotionaliteit. We zullen er binnenkort alleszins bij zijn in de
Botanique.